Ik ga naar Tsjaad

Dinsdagavond ben ik in het huis van Eric geweest. Eric was daar al want hij heeft elke dag wel een vergadering over de begrafenis van zijn moeder daar. Ik ging erheen met Eric's zusje en Marie (een vriendin van hun en die heeft ook een paar keer voor ons gekookt). Het was een half uur met de taxi en toen moesten we er nog heen lopen in het donker en Yaoundé is erg heuvelachtig dus het was een klimpartij naar boven.

Toen we bij het huis aankwamen waren ze nog niet klaar met de vergadering dus we gingen op het bankje zitten voor het huis en ik genoot van Yaoundé by night.

Toen de vergadering af was konden we het huis in. Hoe moet ik het beschrijven? Het leek meer op een herdenkingsplaats dan een woonhuis. Alle spullen die er normaal stonden waren opgeslagen in de slaapkamer van Eric's moeder. De woonkamer was versierd met roze en witte doeken en nepbloemen. Er waren foto's van haar uitvergroot en neergezet en er stonden stoelen allemaal in rijtjes voor de vergadering. Eigenlijk wel bijzonder hoe ze dat allemaal doen.

Eric bleef daar slapen en wij gingen weer terug naar 'ons' huis in Bastos. Ik sliep met het zusje van Eric anders was ze helemaal alleen.

De volgende ochtend had ik om 09:00 uur een afspraak met de president van de unie. Dus ik was er al vroeg uit om te douchen en brood te halen en ik wou ook me zusje bellen want die was jarig. Nou het was 08:00 uur toen ik brood wou kopen (en het was kouddddd). Het internetcafé waar ik wou bellen was nog niet open en de winkel waar ik altijd brood koop was ook nog dicht. Ik heb echt lopen zoeken naar brood sjonge jonge.

Toen snel gegeten en naar de unie voor de president. Na ja ik moest natuurlijk weer op hem wachten en toen kwam ie eindelijk en toen zei hij weer 1 minuut nou ik heb toen een uur of meer gewacht en ik ben zo ongeduldig. Toen ging ik met Bakari naar de ambassade van Tsjaad. Formuliertje invullen, paspoort inleveren met 2 pasfoto's et ça c'est tout! Toen moest er betaald worden maar Bakari had geen geld en ik ook niet. Het was 37000FCFA en dat is maar 56 euro. Dus Bakari zette mij thuis af en ik haalde geld en liep weer terug naar de ambassade want dat was heel dichtbij. Ik betalen. Zegt ie: ok morgen. Ik zeg: morgen? jaaa dag... neee ik wil niet nog 1 dag langer in Yaoundé blijven, ik wil vandaag terug... oh nee! Na ja dus die man zei ok we doen de snel service haha. Toen werd het ter plekke voor mij gedaan. Ik mag 3 maanden in Tsjaad blijven en ik mag zovaak het land in en uit als ik maar wil want het is een multiply entry. Dus mocht het weer onrustig in Tsjaad worden.. geen probleem dan gan ik gewoon de grens over.
Inderdaad is het in Tsjaad niet helemaal veilig. Op www.minbuza.nl staat er als reisadvies voor Tsjaad het volgende:

Reizen naar danwel verblijf in Tsjaad wordt momenteel ontraden in verband met de onzeker veiligheidssituatie.

Actualiteiten
De rebellen die begin februari 2008 de hoofdstad N'djamena binnen vielen hebben zich teruggetrokken. In Tsjaad verblijvende buitenlanders zijn op eigen verzoek geëvacueerd, waaronder de vrijwel voltallige Nederlandse gemeenschap in het land.

Daarna moest ik een treinkaartje hebben want ik wou hoe dan ook terug naar de universiteit die dag. Er ging iemand van de unie mee maar helaas niet de slimste en hij echt een beetje dom dus het was echt frustrerend. Op het station wouden we een kaartje alvast reserveren voor zaterdagavond als ik naar Ngaoundéré ga. Dat is 12 uur met de trein en het is wel fijn als je zeker weet dat je een bed hebt maar dan moet je wel van tevoren reserveren. Nou volgens mij legde die man het verkeerd uit want er klopte helemaal niks van. Ook had ik een kaartje nodig voor die avond om terug te gaan. Bij de eerste klas lukte het niet dus toen gingen we naar de 2e klas en daar was het loket nog niet open en toen gingen we weer naar de 1e klas en toen moesten we in de rij wachten en toen was er geen plaat meer dus wij weer naar de 2e klas en toen eindelijk een kaartje en ik had een zitplaats. Ik was echt in een slecht humeur en dan heb ik echt heimwee naar Nederland waar je gewoon een automaat hebt voor een treinkaartje.

Daarna gingen we naar het reisbureau om voor de 4e keer de datum van mijn vliegticket te veranderen. Staat nu ergens eind oktober. Dat was ook weer gebeurd. Toen ging ik snel naar huis me tas in pakken en naar het station. Alleen het houten stoeltje dat ik had gekocht (2 losse planken die je in elkaar zet) had ik los bij me. Toen kwam ik op het station aan waar het een drukte van jewelste was en dan komen er al mannen je helpen met de bagage en toen begon ie meteen over me stoeltje te zeuren dat ik die had moeten verpakken blabla. Nou toen wou hij 5000FCFA hebben en ik snapte echt niet waarvoor en ik vond het veels te veel (iets van 7 euro). Hij zei voor het stoeltje omdat hij dat moest dragen echt heeeel erg vaag. Nou ja ik betaalde maar. Ik had een kaartje voor de 2e klas maar we gingen stiekem via de 1e klas naar de trein (is aparte ingangen). Ik zat in de laatste wagon en ik klom de trein in. Normaal geef je dan de man die je hielp met de bagage 500FCFA. Dus ik ben echt genaaid volgens mij. Had beter me stoeltje ZELF kunnen dragen. Ik was de enige blanke in de 2e klas want elke blanke reist 1e klas. Ik zat naast een jongen en tegenover mij een vrouw met 3 kinderen. Het is heel krap en je hebt amper beenruimte. Het is ook heel druk. Niemand kan ze mond houden, iedereen is aan het praten en/of ruziemaken. Het is iniedergeval niet saai. Nou daar gingen we dan. Onderweg komen er mannen langs die van alles verkopen he. Koekjes, drinken, snoepjes, tandpasta, tandenborstels, sokken en schoonheidsproducten. Die van de schoonheidsproducten was het leukst. Van Yaoundé tot Nanga-Eboko was hij zijn producten aan het aanprijzen. In het Frans maar het is niet te moeilijk om te begrijpen. Zo had hij een geweldige handcreme en spul voor als je verkouden bent en dan mag je het ook proberen enzo. Dan kom je bij het eerste station en dan gaan er mensen uit en er komen er natuurlijk bij maar er is amper plek dus die moeten gewoon staan. Het gangpad is heel smal maar er was een man die lag gewoon op de grond in het gangpad te slapen en je moet echt klimmen als je eruit wilt. Verder had ik nog een heel gesprek met de jongen naast me in het frans want zijn engels was niet al te best. Toen we in Nanga-Eboko waren raakte ik nog in paniek want ik was de trein nog lang niet uit en toen werd er al gefloten dus ik was heel erg bang dat de trein verder ging met mij erin want dan heb je echt een probleem want er gaat geen trein terug pas 6 uur later weer. Dus ik duwde mezelf naar buiten (mijn excuses aan de mensen die de trein in probeerde te komen!). Was een beetje een chaos. Me stoeltje kreeg ik via het raam. Toen reed de trein verder maar nog niet iedereen was in de trein enzo echt erg, mensen schreeuwen enzo nou toen stopte de trein weer... ik was blij dat ik eruit was. Ik kon alleen met geen mogelijkheid mijn tas en stoeltje mee krijgen dus zat de klunsen maar er kwamen al 2 jongens me helpen gelukkig. Toen op de moter met nog een meisje en het had geregend dus overal modder dus was wel eng want ik was bang dat we gingen slippen maar hij reed heel erg goed en ik ben heel aangekomen op de universiteit.

Zaterdagavond ga ik met de trein naar Ngaoundéré met een telefoonnummer van een pastor die daar woont op zak die ik bel als ik daar ben aangekomen en dan ga ik waarschijnlijk daar blijven voordat ik met de bus naar Maroua ga (kijk voor de grap eens op de kaart dan zie je hoe mega ver het is).

Dat is het voordeel van mijn kerk die zit over de hele wereld dus ik heb eigenlijk overal wel 'familie' waar ik welkom ben.

Nou dit was mijn lange lange verhaal. Het zonnetje schijnt niet en het is niet echt warm. In Tsjaad is het bloedheet. Ze spreken daar Frans en Arabisch.